Ulica Sienna

Ten artykuł dotyczy ulic. Zobacz też: Zespół przystankowy Sienna.

Ulica Sienna – niewielka uliczka o długości około 850 metrów położona w Śródmieściu Północnym oraz na Mirowie, w dzielnicach Śródmieście oraz Wola. Biegnie od Sosnowej do Miedzianej, choć historycznie biegła od Marszałkowskiej do Przyokopowej.

Historia[]

Pierwotnie biegła tędy droga narolna pomiędzy włókami szpitala św. Ducha i rolą Wesslów, później przejętą przez siostry z kościoła św. Kazimierza na Powiślu. Ulica wytyczona została około 1767 roku przez geometrę Macieja Deutscha i biegła wówczas od Zgody do Twardej, swoją urzędową nazwę uzyskała w 1770 roku w nawiązaniu do otaczających ją pól, jedynymi zabudowaniami były nieliczne drewniane domostwa, dwa domy murowane oraz cegielnia. Znajdowała się ona po południowej stronie drogi, w rejonie Twardej. Znacznie więcej było ogrodów. Około 1820 roku Sienną przedłużono na zachód do Żelaznej. W połowie XIX wieku zabudowana była zaledwie dwunastoma domami murowanymi, i to tylko w rejonie Marszałkowskiej, Zielnej i Wielkiej. W 1862 roku przedłużono ją ponownie na zachód, do Towarowej. Ten nowy odcinek przeorganizowano około 1879 roku wytyczając między Miedzianą a Towarową nowy plac Kaliksta Witkowskiego (potem Kazimierza Wielkiego). Wyznaczono go jako plac targowy, na którym potem wzniesiono halę targową.

W 1892 roku Sienną po raz kolejny przedłużono na zachód, do biegnącej wówczas inaczej ulicy Kolejowej, późniejsze plany przewidywały jeszcze jej przedłużenie do Przyokopowej. W okresie międzywojennym ulica była w znacznym stopniu zamieszkana przez ludność żydowską, co spowodowało, że podczas niemieckiej okupacji znalazła się częściowo w granicach getta warszawskiego. W 1944 roku jej zabudowa uległa znacznym zniszczeniom. Niewielką część kamienic odbudowano, w 1952 roku całkowicie zlikwidowano odcinek ulicy od Marszałkowskiej do Sosnowej z przeznaczeniem na budowę Pałacu Kultury i Nauki. W latach 50. XX wieku zanikł też odcinek na zachód od Miedzianej, kształtując ulicę Sienną w jej współczesnym wyglądzie.

Ulica Sienna prawdopodobnie zostanie przedłużona od Towarowej do Przyokopowej w związku z budową osiedla 19. Dzielnica, nieznany jest jednak termin realizacji tej inwestycji^[1].

Przebieg[]

Współcześnie ulica rozpoczyna swój bieg na tyłach Hotelu InterContinental przy Emilii Plater, skrzyżowaniem z ulicą Sosnową. Następnie kieruje się na zachód, gdzie dochodzi bez możliwości jazdy prosto do alei Jana Pawła II. Dalszy swój ciąg ma po drugiej stronie alei, gdzie kieruje się dalej na zachód i przecina kolejno Twardą i Żelazną by zakończyć swój bieg na Miedzianej. Na Siennej funkcjonują dwa odcinki jednokierunkowe: w stronę zachodnią od Sosnowej do al. Jana Pawła II oraz w stronę wschodnią od Żelaznej do Twardej.

Jako Sienna nazywany jest także czasem dawny, ślepy fragment ulicy na zachód od Towarowej.

Obiekty[]

Sienna (budynek nr 59) — Kamienica (nr 59)

Sienna (nr 83, widok od Żelazna) — Willa Karolina (nr 83)

Z obiektów istniejących dzisiaj na ulicy Siennej należy wymienić:

ul. Sienna 39 – Biurowiec Warsaw Towers, 17-piętrowy, 63 metry wysokości, wybudowany w latach 1998-1999
ul. Sienna 41 – Kamienica przedwojenna
ul. Sienna 43 – Kamienica przedwojenna, dzieło Henryka Stiefelmana i Stanisława Weissa
ul. Sienna 45 – Kamienica pod Żaglowcem
ul. Sienna 53 – XII Liceum Ogólnokształcące im. Henryka Sienkiewicza
ul. Sienna 55 – Kamienica przedwojenna, na tyłach posesji zachowały się jedne z nielicznych fragmentów murów getta warszawskiego, obok znajduje się także punkt informacyjny o pożydowskich obiektach w Warszawie.
ul. Sienna 57 – Kamienica przedwojenna
ul. Sienna 59 – Kamienica przedwojenna
ul. Sienna 60 – Szpital Dziecięcy im. Dzieci Warszawy (dawniej im. Bersonów i Baumanów)
ul. Sienna 61 – Kamienica przedwojenna
ul. Sienna 68/70 – Zbór Stołeczny Kościoła Zielonoświątkowego
ul. Sienna 72A – Sala Królestwa Chrześcijańskiego Zboru Świadków Jehowy ^[2]
ul. Sienna 83 – Willa Karolina, wybudowana w latach 2010-2011
ul. Sienna 86 – Blok mieszkalny "Rezydencja Sienna", wybudowany w latach 2005-2007
ul. Sienna 75 – Biurowiec Sienna Center, wybudowany w 1998 roku (więcej)
ul. Sienna 87 – Kamienica przedwojenna
ul. Sienna 89 – Kamienica przedwojenna, w niej w latach 1984-2009 mieszkał Marek Krauss, zwany "warszawskim Nikoforem"

Spośród nieistniejących zabudowań ulicy Siennej warto wspomnieć:

ul. Sienna 15 – Posesja, przy której znajdowała się pierwotnie fabryka "Posag 7 Panien", przemianowana potem na "Ursus". Fabryka istniała w tym miejscu w latach 1893-1910, po czym przeniosły się na Skierniewcką 27.
ul. Sienna 16 – Kamienica Pracowników Handlowych i Przemysłowych, w tym budynku znajdował się przez pewien czas dom dziecka prowadzony przez Janusza Korczaka. Stąd też wyprowadzeni oni zostali na Umschlagplatz i wywiezieni do Treblinki.
ul. Sienna 19 – Kamienica, w której mieszkała Maria Kuncewiczowa.
ul. Sienna 32 – Kamienica zaprojektowana przez Henryka Stiefelmana i Stanisława Weissa
ul. Sienna 72 – Kamienica, która przetrwała II wojnę światową, jednak zaniedbana niszczała aż w 2001 roku zawaliły się stropy, odbudowana z zachowaniem i odrestaurowaniem fasady w 2004 roku przez Spółdzielnie Mieszkaniową "Starówka".

Ciekawostki[]

Nazwa Sienna była także używana w latach 1796-1806 w stosunku do całej ulicy Długiej.
Po parcelacji Szpitala Dzieciątka Jezus w rejonie Marszałkowskiej i ówczesnego placu Wareckiego (dziś Powstańców Warszawy) wyznaczono wschodnie przedłużenie Siennej, które roboczo nazwano Nowosienną. W 1916 roku patronem nowego odcinka został Henryk Sienkiewicz.
Podczas powstania warszawskiego na ulicy Siennej ciężko ranna została Barbara Baczyńska, żona Krzysztofa Kamila Baczyńskiego. Zmarła w dwa tygodnie po tym wydarzeniu nie wiedząc, że jej mąż zginął od strzału snajpera.
W 1947 roku na nieistniejącym dzisiaj skrzyżowaniu Siennej z Zielną uruchomiono ogromną maszynę, która produkowała z gruzu cegły-pustaki. Wzbudziła ona wówczas ogromne zainteresowanie warszawiaków.
W okresie powojennym planowano przesunięcie ocalałych kamienic nr 30 i nr 32 na zachodnią stronę Emilii Plater, z związku z koniecznością uzyskania terenu pod budowę Pałacu Kultury i Nauki. Koszty okazały się jednak zbyt duże, wobec czego z projektu zrezygnowano, a kamienice rozebrano.