Mikiapole3 (tablica | edycje) m (dr.) |
Mikiapole3 (tablica | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
W [[1990]] rozpoczął się gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego kancelarii. Od tego czasu pałac posiada oficjalną nazwę – Pałac Prezydencki. Drugie piętro w całości zajmują prywatne apartamenty prezydenta i jego rodziny. Jako pierwszy zamieszkał w nim w [[1994]] prezydent [[Lech Wałęsa]], przenosząc się z dotychczasowej siedziby prezydenta w [[Belweder|Belwederze]]. |
W [[1990]] rozpoczął się gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego kancelarii. Od tego czasu pałac posiada oficjalną nazwę – Pałac Prezydencki. Drugie piętro w całości zajmują prywatne apartamenty prezydenta i jego rodziny. Jako pierwszy zamieszkał w nim w [[1994]] prezydent [[Lech Wałęsa]], przenosząc się z dotychczasowej siedziby prezydenta w [[Belweder|Belwederze]]. |
||
| − | Obecnie Pałac Prezydencki zamieszkuje Lech Kaczyński. |
+ | Obecnie Pałac Prezydencki zamieszkuje [[Lech Kaczyński]]. |
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
Wersja z 14:25, 16 cze 2008
|
| nr w rej. |
| 247 |
Pałac Prezydencki
Pałac Prezydencki położony przy Krakowskim Przedmieściu jest najokazalszym gmachem i jednocześnie największym z warszawskich pałaców. Początkowo pałac wyglądał inaczej, zaś obecny wygląd i tradycyjną nazwę Pałacu Namiestnikowskiego zyskał w XIX wieku podczas gruntownej przebudowy i remontu. Specyfiką tego gmachu jest fakt, że rzadko posiadał głównych mieszkańców, a głównie spełniał szereg funkcji publicznych. Obecnie, od końca XX wieku jest siedzibą kolejnych prezydentów Polski (którzy w nim jednak również mieszkają). Budynek stoi pomiędzy kościołem pokarmelickim a hotelem Bristol.
Historia
Pałac do 1818 roku
Początkowo pałac był zbudowany w stylu barokowym, podobnie do rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do rzeki Wisły (biegnącej w tamtych czasach u podnóża skarpy), przy którym znajdowała się przystań dla statków. Projektantem pałacu był Constantino Tencalla – ówczesny nadworny architekt króla Władysława IV, autor m.in. kolumny Zygmunta. Budowę została rozpoczęta w 1643 przez hetmana wielkiego koronnego Stanisława Koniecpolskiego, z przeznaczeniem na swoją warszawską rezydencję (jego główną siedzibą były Brody na Ukrainie). Zmarł jednak w 1646, a prace dokończył jego syn Aleksander.
Po śmierci Aleksandra jego syn Stanisław sprzedał pałac w 1659 marszałkowi wielkiemu koronnemu i hetmanowi polnemu Jerzemu Sebastianowi Lubomirskiemu. Jednak już w 1674 pałac przeszedł w ręce Radziwiłłów z linii nieświeskiej. Za Radziwiłłów pałac był częstym miejscem zgromadzeń publicznych, zabaw, hulanek oraz balów. Jednym z bardziej znanych właścicieli pałacu był książę Karol Stanisław II Radziwiłł zwany Panie Kochanku, który jednak poróżniony z Czartoryskimi i królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, przestał bywać w stolicy, a budynek w latach 1768-1778 został wynajęty Franciszkowi Ryxowi i zaadaptowany na teatr, w którym specjalną lożę miał także król. M.in. właśnie w tym budynku w 1778 odbyła się premiera pierwszej polskiej opery "Nędza uszczęśliwiona", skomponowanej przez Macieja Kamińskiego. W tym samym roku Radziwiłł pogodzony z Czartoryskimi wrócił do Warszawy, jednak budynek musiał niemal siłą przejmować z powrotem od artystów.
W czasie Sejmu Czteroletniego, w latach 1791-1792 pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej.
Pałac Namiestnikowski
W 1818 roku Pałac stał się siedzibą Namiestnika Królestwa Polskiego. Został wtedy gruntownie przebudowany w stylu klasycystycznym], a boczne, niskie skrzydła zostały dociągnięte do linii ulicy. Praktycznie tylko parter pozostał nienaruszony z powodu masywnych sklepień]. Reszta korpusu została przebudowana, z zupełnie nową elewacją w porządku korynckim. Autorem przebudowy był Chrystian Piotr Aigner. Od tej pory pałac zwany jest Pałacem Namiestnikowskim, pomimo tego, że był siedzibą tylko pierwszego namiestnika, gen. Józefa Zajączka, do jego śmierci w 1826. Później, w czasach zaborów spełniał różne role. W 1821 r. od strony ulicy dostawiono, istniejące do dzisiaj, kamienne lwy – dzieło Camillo Laudiniego. Jego architektura zachowana jest do dzisiaj, pomimo tego, że główny korpus praktycznie całkowicie spłonął w wyniku pożaru w 1852. Odbudowany został w 1856. W lipcu 1870 w miejscu przeznaczonym na pomnika księcia Józefa Poniatowskiego wywieziony do Homla, odsłonięty został pomnik Iwana Paskiewicza.
W latach 1899-1901 z prawej strony pałacu wyburzono Pałac Tarnowskich, a na jego miejscu postawiono, przylegający do Pałacu Namiestnikowskiego, gmach luksusowego hotelu Bristol.
W okresie rozbiorów, po śmierci gen. Zajączka pałac był wykorzystywany do rozmaitych celów. W okresie powstania listopadowego mieszkał w nim dyktator powstania gen. Józef Chłopicki oraz rezydował Rząd Narodowy. W 1856 w świeżo odbudowanym gmachu urządzono dla cara Aleksandra II wielki bal. W 1879 w jego największej sali – sali kolumnowej wystawiono po raz pierwszy w Warszawie obraz "Bitwa pod Grunwaldem" autorstwa Jana Matejki.
Po 1918 roku
W 1918 r. budynek został przejęty przez władze polskie, a odnowienie Pałacu powierzono Marianowi Lalewiczowi. Gmach miał być odtąd oficjalną siedzibą Prezesa Rady Ministrów i Rady Ministrów. Skrzydła boczne zajmowały biura Kancelarii Rady Ministrów. Odrestaurowany przez Lalewicza gmach podobał się mieszkańcom Warszawy i gościom.
Okres II wojny światowej pałac przetrwał wyjątkowo bez większych uszkodzeń, aczkolwiek jego wnętrza zostały przez Niemców mocno przebudowane na luksusowy hotel z kasynem nazwany Deutsches Haus.
Po wojnie pałac został poddany remontowi i przebudowie, którą prowadzili Antoni Brusche i Antoni Jawornicki. Budynek służył Radzie Ministrów aż do jej przeniesienia do gmachu w Ujazdowskie (aleje)|Alejach Ujazdowskich]]. Później spełniał rolę reprezentacyjną, wykorzystywany do różnego rodzaju oficjalnych spotkań, szczególnie o charakterze uroczystym, np. wręczano tu nominacje profesorskie, urządzano noworoczne bale będące spotkaniem władzy z artystami itp. To właśnie w Pałacu Namiestnikowskim podpisano w 1955 Układ Warszawski, w 1970 układ o normalizacji stosunków PRL z RFN, natomiast w 1989 toczyły się w nim obrady Okrągłego Stołu.
W 1965 ustawiono przed pałacem pomnik księcia Józefa Poniatowskiego. Jest to kopia pomnika wykonanego przez duńskiego rzeźbiarza Bertela Thorvaldsena w 1832, który pozostawił w Warszawie także wiele innych swoich dzieł, m.in. pomnik Kopernika. Pomnik Poniatowskiego został zniszczony w grudniu 1944 przez hitlerowców (znajdował się wtedy na Placu Saskim). Kopia pomnika została ufundowana i wykonana przez Duńczyków na podstawie modelu oryginału, który zachował się w muzeum Thorvaldsena w Kopenhadze i pierwotnie postawiona w 1951 przed Starą Pomarańczarnią w Łazienkach.
W 1990 rozpoczął się gruntowny remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego kancelarii. Od tego czasu pałac posiada oficjalną nazwę – Pałac Prezydencki. Drugie piętro w całości zajmują prywatne apartamenty prezydenta i jego rodziny. Jako pierwszy zamieszkał w nim w 1994 prezydent Lech Wałęsa, przenosząc się z dotychczasowej siedziby prezydenta w Belwederze.
Obecnie Pałac Prezydencki zamieszkuje Lech Kaczyński.