Mikiapole3 (tablica | edycje) Nie podano opisu zmian |
Mikiapole3 (tablica | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
− | {{Zabytek|left|212}}[[ |
+ | {{Zabytek|left|212}}[[Plik:Krakowskie Przedmieście (nr 15).JPG|right|thumb|250px|Pałac Potockich]]'''Pałac Potockich''' - zespół zabytkowych budynków znajdujący się przy [[Ulica Krakowskie Przedmieście|ul. Krakowskie Przedmieście 15]]. |
Historia Pałacu Potockich rozpoczęła się w [[1731]] roku, gdy, [[August Aleksander Czartoryski]] poślubił [[Zofia Sieniawska|Zofię Sieniawską]] i został współwłaścicielem dworu [[Denhoffowie|Denhoffów]]. W [[1760]] dwór ten został przekształcony przez rodzinę [[Czartoryscy|Czartoryskich]] w pałac w stylu późnobarokowym. W pracach współuczestniczył architekt [[Szymon Bogumił Zug]]. |
Historia Pałacu Potockich rozpoczęła się w [[1731]] roku, gdy, [[August Aleksander Czartoryski]] poślubił [[Zofia Sieniawska|Zofię Sieniawską]] i został współwłaścicielem dworu [[Denhoffowie|Denhoffów]]. W [[1760]] dwór ten został przekształcony przez rodzinę [[Czartoryscy|Czartoryskich]] w pałac w stylu późnobarokowym. W pracach współuczestniczył architekt [[Szymon Bogumił Zug]]. |
Wersja z 10:28, 4 kwi 2013
nr w rej. |
212 |
Pałac Potockich - zespół zabytkowych budynków znajdujący się przy ul. Krakowskie Przedmieście 15.
Historia Pałacu Potockich rozpoczęła się w 1731 roku, gdy, August Aleksander Czartoryski poślubił Zofię Sieniawską i został współwłaścicielem dworu Denhoffów. W 1760 dwór ten został przekształcony przez rodzinę Czartoryskich w pałac w stylu późnobarokowym. W pracach współuczestniczył architekt Szymon Bogumił Zug.
W 1799 pałac przeszedł w ręce córki Lubomirskiej - Aleksandry, żony Stanisława Kostki Potockiego, a budynek przebudowano w stylu klasycystycznym. W latach 1915-1918 rezydował tam hrabia Bogdan Hutten-Czapski, ważna osobistość życia politycznego w czasie I wojny światowej.
W 1945 r. pałac został znacjonalizowany i przekazany na siedzibę Ministerstwa Kultury i Sztuki. Po zniszczeniach wojennych zrekonstruowano go w latach 1948-1950 według projektu Jana Zachwatowicza.