Warszawikia

CZYTAJ WIĘCEJ

Warszawikia
Advertisement
Ujednoznacznienie
Ten artykuł dotyczy osiedla. Zobacz też: ulica Dudziarska i zespół przystankowy Osiedle Dudziarska.
Osiedle Dudziarska w Warszawie 2016

Osiedle Dudziarska (2016)

Osiedle Dudziarska (także Osiedle Kozia Górka) – zespół trzech bloków mieszkalnych na Pradze Południe w rejonie Olszynka Grochowska przy ul. Dudziarskiej.

Obecnie nieaktywny, ostatni mieszkańcy wyprowadzili się stąd pod koniec 2019 roku.

Historia[]

Osiedle Dudziarska

Osiedle Dudziarska widziane z pociągu SKM

Trzy bloki socjalne przy ul. Dudziarskiej powstały w celu rozwiązania problemu rodzin eksmitowanych z mieszkań znajdujących się na terenie dzielnic Śródmieście i Praga Południe. Wiosną 1993 roku samorządy tych dzielnic zawarły porozumienie, zgodnie z którym w blokach przy Dudziarskiej mieli zamieszkać ludzie z wyrokami eksmisyjnymi oraz osoby potrzebujące mieszkań kwaterunkowych. Pieniądze na budowę osiedla pochodziły z gminy Warszawa Centrum. Najwcześniej – wiosną 1994 roku – wybudowano blok o numerze 40b. Został on w większości zasiedlony przez rodziny po eksmisjach. Administruje nim dzielnica Praga Południe. Dwa następne bloki – 40 i 40a – wybudowane zostały na przełomie 1995 i 1996 roku.

Powstawaniu osiedla na ul. Dudziarskiej towarzyszyły obawy, że zgromadzenie w jednym miejscu znacznej liczby osób niezaradnych życiowo, zdemoralizowanych bądź uzależnionych od alkoholu przyczyni się do powstania typowego miejskiego getta, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Próbowano temu zaradzić, przeznaczając część lokali na mieszkania służbowe dla policjantów i ich rodzin. Uznano, że takie rozwiązanie pomoże w utrzymaniu porządku w osiedlu i wykluczy przestępczość. Zgodnie z tymi planami, w 30% mieszkań w bloku 40a przy Dudziarskiej zostało zasiedlonych przez policjantów z rodzinami. Resztę lokatorów stanowiły rodziny z kwaterunku, a także osoby po wyrokach eksmisyjnych. Z oczywistych względów rodziny policjantów nie chciały mieszkać na Dudziarskiej. W tej chwili zaledwie kilka mieszkań policyjnych jest jeszcze zamieszkanych, do pozostałych wprowadzono ludzi po eksmisjach z lepszych dzielnic lub stoją one puste.

Osiedle wybudowano na pustym polu, bez żadnej infrastruktury (nie dociągnięto instalacji gazowej, a jedyna droga dojazdowa prowadzi ul. Chłopickiego obok zakładu karnego) pomiędzy bocznicą kolejową "Olszynka Grochowska", a torami regularnej linii kolejowej na trasie do Mińska Mazowieckiego. Po drugiej stronie torów, naprzeciwko osiedla niedawno powstała spalarnia śmieci. Jest to obiekt, który dodatkowo utrudnia życie mieszkańcom Dudziarskiej, bo gdy tylko wiatr wieje z północy zapach śmieci i dymu ze spalarni jest wszechobecny i nieznośny. W niedalekim sąsiedztwie znajduje się zakład karny dla kobiet "Olszynka Grochowska". Nad ugorem zwanym "boiskiem do gry w piłkę nożną" biegną linie wysokiego napięcia. Sąsiadujące z osiedlem ogródki działkowe są praktycznie opuszczone przez właścicieli, brudne i zaniedbane – obecnie opanowane przez bezdomnych. Otaczają one Staw Kozia Górka – w lecie ulubione, a właściwie jedyne miejsce spędzania wolnego czasu dla okolicznej młodzieży i dzieci z Dudziarskiej. W 2002 roku, przy jednym z zewnętrznych bloków administracja osiedla urządziła plac zabaw dla dzieci. Postawiono dwie huśtawki, karuzelę, zjeżdżalnię i małą piaskownicę. Do dziś przetrwały tylko szkielety tych urządzeń – placyk wygląda bardziej żałośnie niż wesoło.

Trzy bloki na Dudziarskiej są wyspą oddzieloną od reszty świata trudną do pokonania przestrzenią. Przez długi czas nie dojeżdżał tam żaden autobus komunikacji miejskiej, dopiero 14 listopada 2007 skierowano tam autobus 137. Jednak brak zgody na przejazd autobusu przez teren kolejowy spowodował dziwną trasę tej linii, aby dojechać do pętli Olszynka, autobus jedzie naokoło, przez Chełmżyńską, Marsa i Grochowską. Dodatkowo kursował on zaledwie co godzinę i dwadzieścia minut, dopiero potem zwiększono jego częstotliwość.

W 2015 podjęto decyzję o wygaszeniu Osiedla Dudziarska do końca 2017. Ostatecznie, ostatni mieszkańcy wyprowadzili się stąd pod koniec 2019.

Stan (opis z okresu funkcjonowania osiedla)[]

Na całym osiedlu w trzech budynkach jest 216 lokali, z czego około 80% jest oficjalnie zasiedlonych. Reszta stoi pusta – nikt tam nigdy nie mieszkał albo ich poprzedni lokatorzy już nie żyją, bądź też zostały zdewastowane wskutek pożaru i nikt ich nie wyremontował. Tylko kilku mieszkańcom udało się opuścić Dudziarską i przenieść do mieszkań lepiej usytuowanych.

Niezamieszkałe lokale są zdewastowane. W części brakuje drzwi wejściowych (lub przynajmniej zamków), mają powybijane okna, zniszczone, wyrwane ze ścian instalacje sanitarne i nie działające instalacje elektryczne. Mieszkania te pełne są śmieci, zepsutych sprzętów wrzucanych tam przez sąsiadów, śladów po libacjach.

Bloki na Dudziarskiej, już w założeniu przeznaczone na mieszkania socjalne, budowane były w bardzo niskim standardzie. Nie mają podpiwniczenia, nie są izolowane, nie ma ciepłej wody w kranach. Z powodu powybijanych okien i powyrywanych drzwi po klatkach schodowych hula wiatr. Jest tam zimno, wilgotno, ściany są zagrzybione, ale i z premedytacją niszczone przez mieszkańców: zakopcone, poobijane, pełne obscenicznych rysunków i napisów. Wiszą zdewastowane skrzynki pocztowe. Obrazu zniszczenia dopełnia unoszący się gęsty zapach moczu, stęchlizny, wilgoci i odchodów zwierzęcych. Grzyb na ścianach panoszy się również w mieszkaniach. Są one często niedogrzanie ze względów oszczędnościowych – w blokach na Dudziarskiej nie ma instalacji centralnego ogrzewania, wspólnej kotłowni ani instalacji gazowej, a ogrzewanie elektryczne jest kosztowne. W wyposażeniu mieszkań są kuchnie węglowe i piecyki do ogrzewania pomieszczeń, ale często są zepsute. Kilka mieszkań nigdy nie było ogrzewanych; wiele z nich nie ma także uregulowanej sytuacji prawnej – umowy najmu wygasły i nigdy nie zostały przedłużone. Kilku regularnie nie płacących lokatorów usiłowano zmobilizować do regulowania czynszu wyrokami eksmisyjnymi, ale jak twierdzą sami urzędnicy "z Dudziarskiej już się nie eksmituje, bo nie ma gdzie". Żaden z wyroków nie został do tej pory wykonany.

Żywy na Dudziarskiej jest więc problem "dzikich lokatorów". Są nimi zarówno młodzi ludzie, którzy chcą żyć samodzielnie i uciekają z przeładowanych klitek rodziców, kobiety z dziećmi, które dłużej nie są w stanie wytrzymać awanturujących się partnerów, jak też wiele innych ludzi o skomplikowanych życiorysach. Wstawiają drzwi do pustego, sąsiedniego mieszkania, przenoszą swój dobytek i zaczynają mieszkać. O zajęciu lokalu informują administrację dopiero po jakimś czasie lub wcale. W ten sposób unikają długich list oczekiwań na przydziały, zbędnych formalności, znienawidzonych kontaktów z urzędnikami i ludźmi z zewnątrz.

Dzieci z osiedla Dudziarska chodzą do kilku różnych szkół. Większość do szkoły podstawowej nr 141 przy ul. Szaserów, kilkoro do szkoły podstawowej nr 72 znajdującej się przy ul. Paca. Wielką pomocą dla uczniów szkoły z Szaserów jest autobus szkolny, który przyjeżdża po dzieci aż na samą Dudziarską około 7 rano i przywozi je około 16:30. Czas oczekiwania na transport uczniowie mogą spędzać w świetlicy szkolnej. Ci jednak, którzy uczęszczają do innych szkół (szkoły 72 czy gimnazjum) muszą samodzielnie przedzierać się przez tory.

Niewielu mieszkańców osiedla posiada własny samochód. Mieszkańcy często skracają sobie drogę i nielegalnie przekraczają ponad 40 torów kolejowych. Jest to tym bardziej uciążliwe, że na bocznicy często stoją pełne składy pociągów. Trzeba je albo obejść – nadkładając następne setki metrów, albo wspiąć się i przejść przez wagony - jeśli akurat drzwi okażą się otwarte, albo przeczołgać się pod wagonami. Ta ostatnia metoda pokonywania przestrzeni okazała się w kilku przypadkach śmiertelna dla mieszkańców osiedla – ze względu na brak wiedzy, kiedy pociągi na bocznicy są przetaczane. Wypadki przy nielegalnym przechodzeniu przez teren PKP uaktywniły strażników SOK, co jeszcze bardziej utrudniło życie mieszkańcom osiedla. Idąc do domu muszą się jeszcze liczyć z awanturami – na mandaty wystawiane przez strażników po prostu nikogo nie stać. A przecież do "miasta" dochodzić i dojeżdżać trzeba – i to często, gdyż na terenie osiedla nie ma ani jednego sklepu, apteki, przychodni lekarskiej, poczty, szkoły ani przedszkola. Na terenie osiedla nie ma żadnych punktów usługowych.

Próba zmiany wizerunku[]

W październiku 2010 na trzech blokach osiedla przy ul. Dudziarskiej z inicjatywy Alicji Łukaszuk i Grzegorza Drozda na ścianach bloków wymalowano z jednej strony kompozycję z linii prostych inspirowaną dziełami Pieta Mondriana, a z drugiej strony obraz Czarny kwadrat Kazimierza Malewicza. Projekt uzyskał nazwę "Uniwersal" i miał nawiązywać do modernizmu, który starał się swoja architekturą tworzyć idealny świat, co oczywiście ostatecznie nie miało racji bytu. Przygotowania do projektu były bardzo utrudnione, gdyż niektórzy mieszkańcy niechętnie patrzyli na zmiany. Szczególnie duże wątpliwości wprowadził obraz Czarny kwadrat, gdyż według mieszkańców jeszcze bardziej wzmocni on wizerunek tego osiedla jako miejsca "w czarnej dziurze".[1][2]

Pojawiły się doniesienia, że jedyną szansą "uratowania" Dudziarskiej jest wysiedlenie mieszkańców oraz wyburzenie osiedla. Kłam temu stwierdzeniu postawiła organizacja ATD Czwarty Świat, która zorganizowała na osiedlu Festiwal Lata, a który według fundacji okazał się dużym sukcesem i elementem scalającym lokalną społeczność. Według nich żerowania na krzywdzie mieszkańców to błąd, a szansą naprawy relacji wewnątrz osiedla jest próba wejścia z mieszkańcami we współpracę.[3] Dnia 16 października 2010 roku w ramach festiwalu Warszawa w Budowie na osiedle kursował specjalny autobus dla chętnych chcących odwiedzić to osiedle.

Komunikacja miejska[]

Przez długi czas dzielnica Praga Południe walczyła o doprowadzenie do osiedla linii autobusowej. ZTM stworzył ją dopiero 14 listopada 2007, kiedy to na trasę z Olszynki do Osiedla Dudziarska ruszyła linia autobusowa 137, którą 1 lutego 2011 roku zastąpiła kursująca na takiej samej trasie linia 245.

1 marca 2020, w związku z wysiedleniem osiedla, linia „245” została zlikwidowana, a obsługę rejonu w wybranych kursach zaczęła realizować linia „225”.

Linki zewnętrzne[]

Przypisy

Advertisement