Kamienica Duniewiczowej – nieistniejąca kamienica, która znajdowała się przy ul. Elektoralnej 14 w Śródmieściu.
Historia[]
Wygląd zewnętrzny[]
Kamienica została wybudowana w pierwszych latach istnienia Królestwa Kongresowego, prawdopodobnie w 1821 roku. Była ona jednopiętrowa, dziewięcioosiowa, z nieznacznym, trzyosiowym ryzalitem w centralnej części budynku. Na pierwszym piętrze znajdował się balkon "zawieszony" ponad bramą. Dwuspadowy dach był kryty dachówką, posiadał także cztery lukarny wychodzące w stronę ul. Elektoralnej. Na parterze ulokowano niewielkie sklepiki.
Za kamienicą, znajdował się ogród biegnący do kamienic na Lesznie, oficyna boczna oraz szereg zabudowań drewnianych, które służyły jako pomieszczenia gospodarcze, stajnia i powozownia. Przed I wojną światową budynek przejął Szpigielglas, który w maju 1914 roku otrzymał pozwolenie na wybudowanie nowej, czteropiętrowej oficyny, której szczątki przetrwały do 2000 roku. W okresie międzywojennym znajdowały się sklepy z okryciami damskimi oraz zakład fryzjerski, na który wchodziło się po dwóch, trzech schodkach.
We wrześniu 1939 roku okolica kamienicy została zbombardowana, dnia 24 września spłonął zespół zabudowań szpitala św. Ducha przy ul. Elektoralnej 12. W 1940 roku, budynek znalazł się w obrębie getta. Kamienica została podpalona w 1943 roku, a ruiny stały do 1946 roku, kiedy zdecydowano o rozbiórce kamienicy.
Właściciele kamienicy[]
Pierwszym właścicielem kamienicy była Magdalena Duniewiczowa, która dnia 24 stycznia 1822 roku została zamordowana przez służącą, Mariannę Rozmuszewską uderzeniem siekierą w głowę. Przerażona popełnieniem zbrodni uciekła z miasta przez Czerniaków, Wilanów, Górę Kalwarię i Mniszew. Dotarła do Magnuszewa, a wracając do Warszawy została zatrzymana przez syna Duniewiczowej. Kobieta została skazana na karę śmierci.
Po śmierci Duniewiczowej właścicielami kamienicy byli m.in. Ludwik Knauf, Ludwik Grass, niejaki Berger, Adolf Haensel i Szpigielglas.